روش های علاقه مند کردن کودکان به درس خواندن؟

در این مطلب می خوایم انواع روش ها ونظر ها رو با هم بررسی کنیم.

چگونه کودکان را می توان به درس خواندن علاقه مند کرد؟؟؟؟

مطلب شماره 1

برای بیشتر والدین بردن کودکان به مدرسه کاری ضروری محسوب می شود. هدف آنها این است که فرزندان شان- چه کودک و چه نوجوان- در مدرسه احساس امنیت و راحتی کنند و درس ها را به خوبی یاد بگیرند. غالباً والدین خود را از آموزگار و مدرسه فرزندشان جدا می دانند.

به نظر می رسد در زمان حضور کودکان در مدرسه، والدین مسئولیتی بر روی دوش خود احساس نمی کنند و در این مدت کودکان شان را به دست غریبه ها می سپارند!

اگر والدین نقش فعال تری ایفا کنند نه تنها کودکان به تحصیل ترغیب می شوند بلکه نگرانی خود آنها نیز کاهش می یابد.

در این صورت والدین در تجربیات تحصیلی فرزندشان نقش پررنگ تری برعهده می گیرند و در ضمن رابطه خوبی با آموزگاران برقرار می کنند.

هر روز از فرزند خود بپرسید که باید چه تکالیفی را انجام دهد. محیطی آرام را برای او در نظر بگیرید تا بتواند تکالیف خود را به خوبی انجام دهد.

ولی یک سؤال:

اگر مدرسه از سطح بالایی برخوردار باشد آیا دیگر جایی برای ایفای نقش والدین باقی می ماند؟ پاسخ این است: بله. والدین نباید اهمیت نقش خود و نیز مرزبندی های مدرسه را نادیده بگیرند. آنها در ضمن باید از اعتماد به نفس لازم برخوردار باشند تا در صورت لزوم از جانب کودک خود وارد عمل شوند. برای برقراری یک ارتباط قوی با اولیای مدرسه به توصیه های زیر توجه کنید:

............

مطلب شماره 2

وقتی موضوع تحصیل بچه ها به میان می آید، پدر و مادران اغلب افراط یا تفریط را پیشه می کنند؛ یا نسبت به این مسئله بی توجه هستند یا بیش از حد نگران. چگونه می توانیم به طور همزمان به موفقیت و رشد و شکوفایی فرزندانمان کمک کنیم؟ متخصصان به ما کمک می کنند تا به شکل درست در این زمینه رفتارکنیم. ● کمک به علاقه کودک به یادگیری کودک از همان اوان کودکی، میل به یادگیری را نشان می دهد؛ بدنش را لمس می کند، و بعد اشیایی که در اطرافش وجود دارند را در دستانش می گیرد. اولین نقشی که والدین در این زمینه دارند این است که به این کنجکاوی طبیعی کمک کنند. این کمک خیلی زود از سنین بسیار پایین آغاز می شود. دونالد وینیکوت، متخصص اطفال و روان درمانگر انگلیسی از یک بازی که آن را «معرفی اشیاء» می نامد، صحبت می کند: اشیاء را به کودک نشان می دهید و در عین حال نام آنها را همراه با لبخند بر زبان می آورید، سپس به او اجازه می دهید آن را در دستانش بگیرد. بعد ها وقتی کودک بزرگتر شد مثلا طی سفر یا بازدید از موزه ها او را به فرهنگ علاقه مند می کنید... کودک باید ایفاگر نقش بماند و پدر و مادر در تکامل و پیشرفتش از او حمایت کنند. ● نقش معلم را برایش ایفا نکنید در مهد کودک و دوران ابتدایی، بین نقش والدین و معلم تقریبا تفاوتی وجود ندارد: برای کودک کتاب می خوانند، شمردن را به او یاد می دهند و او را تشویق می کنند نقاشی بکشد... اما لازم است همگام با رشد کودک، نقش والدین و معلمان از یکدیگر مشخص شود. این بدان معنا نیست که خود را از آموزش به کودک منع کنیم بلکه از ایفاکردن نقش معلم خودداری کنیم. چنانچه خواسته شما از فرزندتان بیش از حد باشد و همه چیز حالت تربیتی و آموزشی داشته باشد، قطعا این خطر وجود دارد که او را نسبت به هر گونه یادگیری دلزده کنید. علاوه بر آن، در رابطه پدر و مادر فرزندی، رابطه عاطفی از اهمیت بسیارزیادی برخوردار است. پدر یا مادر می خواهند آمال و آرزوهای خود یا روند دوران تحصیلی خودشان را در مورد دختر یا پسرشان پیاده کنند. فرزند برای آنکه نسبت به پدر و مادر و معلمش «وفادار»بماند، سعی می کند خواسته آنان را عملی کند و در این صورت احتمال دارد دچار تعارض شود. ● علاقه مندی به تحصیل کودک برای یک کودک، علاقه داشتن به تحصیل او به معنای علاقه داشتن به خود او است.اما زندگی تحصیلی او در کتاب و دفترش خلاصه نمی شود. صحبت در مورد مدرسه این فرصت را به او می دهد تا در مورد دوستانش، معلمان، فعالیت هایش، مشکلاتش، رویاهایی که در مورد شغل آینده اش در سر دارد و... با او گفت وگو کنید. ● خصوصیات او را بشناسید از طریق این گفت وگوها، پدر و مادر موفق می شوند به علائق، نقاط ضعف و قوت فرزندشان پی ببرند. به عبارتی، فرزند خود را همانگونه که هست بشناسند، نه آنگونه که تصور می کنند هست یا می خواهند باشد. بدین ترتیب از تحمیل خواسته های شخصی و روند تحصیلی خود به او خودداری می کنیم. ● اهداف مشخصی را با او تعیین کنید موفقیت تحصیلی کودک شامل «قراردادی» است که بین او و والدینش گذاشته می شود و بر مبنای اهدافی مشخص و قابل دسترس است؛ مثلا «در این ساعت باید کارهایت را انجام داده باشی»، «قبل از اینکه دوباره بهت سر بزنم، باید برنامه ای بریزی و نوشتنی هایت را نوشته باشی»، «قبل از پایان ۳ماه، در این درس باید پیشرفت کرده باشی» و... موعد مقرری که هریک از طرفین باید آن را رعایت کنند کمک می کند تا کودک کنترل زمان را یاد بگیرد و کارش را به طور سازنده و با انگیزه دنبال کند. ● درس خواندن را برایش معنادارکنید برای آنکه کودک برای درس خواندن انگیزه داشته باشد و احساس مسئولیت کند باید درک کند که برای پدر و مادرش درس نمی خواند بلکه این کار را برای خودش انجام می دهد تا به هدفی شخصی دست یابد. همچنین او باید قادر باشد بین زندگی کنونی اش به عنوان دانش آموز و زندگی آینده اش به عنوان فردی بزرگسال ارتباط ایجاد کند و از کودکی برنامه یا رؤیای شغل آینده اش را در ذهن بپروراند.«می خواهی یک دامپزشک بشوی؟ درس علوم خیلی برایت مهم است»، «یک خبرنگار بزرگ؟ یادگیری زبان های خارجی به تو کمک می کند»... البته این بدان معنا نیست که او را دربند برنامه ای دست نیافتنی و غیرعینی کنید بلکه به او کمک کنید تا به تلاش هایی که مدرسه از او می خواهد، معنا ببخشد. ● به او یاد دهید زمان را اداره کند اغلب بچه ها وقتی عادت می کنند تکالیفشان را به طور نامنظم انجام دهند، عاجز می شوند. ازاین رو باید خیلی زود به آنها ریتم منظم کاری داد. وقتی کودک از مدرسه به خانه برمی گردد، چه زمانی بیشتر احساس راحتی می کند تا تکالیفش را انجام دهد؟ با درنظر گرفتن علائق او و محدودیت های خانواده، یک ساعت مشخص را برایش تعیین کنید. بدین ترتیب کودکی که از همان کلاس اول هر روز بعد از خوردن عصرانه به خواندن عادت کند، بعد ها نیز راحت تر می تواند وقت بیشتری را به طور منظم به انجام تکالیف مدرسه اش اختصاص دهد. ● برای انجام تکالیف محیط مناسبی برایش فراهم کنید بستگی به انتخاب خود کودک دارد؛ داخل آشپزخانه، داخل اتاقش یا مکانی که همه افراد خانواده دور و بر او هستند... . بعضی از بچه ها بیشتر از بچه های دیگر نیاز دارند تا با حضور والدینشان احساس حمایت کنند. اما در کل، هر چه کودک بزرگ تر شود، برای انجام تکالیفش بیشتر به تنهایی نیازدارد. بنابراین روش درست، آن است که از این استقلال حمایت کنیم: برای آنکه مطمئن شوید تکالیفش را انجام داده او را«نپایید» بلکه نشان دهید که به او اعتماد دارید؛ در عین حال نشان دهید که برای پاسخگویی به سؤالاتش در دسترس و مراقب ادامه روند تحصیلی اش هستید. ● به جای قضاوت کردن بر او نظارت کنید در هر حالتی، کودک باید تکالیفش را خودش به تنهایی انجام دهد. چنانچه تکالیفش را «به جای او» انجام دهید، باعث می شود همه اعتمادی که به قابلیت هایش برای پیشرفت کردن دارد را از دست بدهد و در حالی که اجازه نمی دهید پیامدهای اشتباهاتش را تجربه کند، او را بی مسئولیت بارمی آورید. پدر و مادر بنا به درخواست کودک و برای آنکه ببینند تکالیفش را به اتمام رسانده است باید مداخله کنند. این نظارت فرصتی است تا نقاط ضعف دانش آموز را مشخص کنند و به ویژه نشان دهند که شاهد تلاش ها و زحمات او هستند. هیچ قضاوتی در مورد او نکنید، نمرات کلاسی اش کفایت می کند. همچنین افکاری از این دست را کنار بگذارید: «تو هیچی نفهمیدی»، «تومی تونستی بهتر از اینها کار کنی» و... . به جای گفتن «تو» ترجیحا عباراتی بدون منظور به کار برید که او را برای اصلاح خود تشویق می کنند؛ مثلا، به جای آنکه بگویید: «تو ۳بار اشتباه کرده ای» بگویید: «۳ اشتباه وجود دارد» و به خصوص فراموش نکنید که به ازای هر موفقیت به او تبریک بگویید. ● نقاط قوتش را بازشناسید اغلب پدر و مادرها در حالی که فراموش می کنند نقاط قوت فرزندشان را بشناسند، روی نمرات بد او تمرکز می کنند. زبان، هنرهای تجسمی، جغرافی، ورزش و...، هیچ درسی نباید بی ارزش شمرده شود. همچنین می توان از طریق دروسی که فرزندتان بر آنها تسلط دارد، او را به سمت دروسی که در آنها مشکل دارد سوق دهید؛ علاقه او به هنرهای تجسمی فرصتی است تا او را به تاریخ علاقه مند کنید. علاقه او به ورزش باعث می شود تا در مورد نیرو، زمان و فاصله با او صحبت کنید و اهمیت ریاضی را به او نشان دهید. ● برایش الگو باشید چرا کودک وقتی از مدرسه به خانه برمی گردد باید تکالیفش را انجام دهد درحالی که پدر و مادرش وقتی از سر کار به خانه بازمی گردند تلویزیون تماشا می کنند؟ چرا کودک باید بخواهد برای درس و مدرسه تلاش کند درحالی که می شنود که پدر و مادرش حرف های خوبی در مورد کارشان نمی زنند؟ چرا وقتی که پدر و مادرش مطالعه نمی کنند، کودک باید کتاب بخواند؟ لازم است بین خواسته و توقعی که از فرزندمان داریم و عملی که خود انجام می دهیم انسجام وجود داشته باشد. برای آنکه فرزندتان را به درستی طی دوران تحصیلی اش همراهی کنید، ابتدا باید خودتان در زندگی روزانه برایش یک الگو باشید. ● به جای اینکه نگران شوید درک کنید کجا مشکل داشته؟ چه چیزی را نفهمیده؟ چه کار کنیم تا دوباره این اشتباهات را تکرار نکند؟ اگر بنا باشد که با دیدن فقط یک نمره بد نگران نشویم، خوب است که در مورد علت های آن به روشنی و فورا با کودک و درصورت لزوم با معلمش صحبت کنیم. زیرا اگر مشکلات را به حال خود رها کنیم، احتمال دارد که یا نسبت به کودک خیلی «سختگیر» شویم یا بیش از حد او را به حال خودش رها کنیم. «هیچ کاری نمی شه کرد»، «هر کار بکنی، هیچی از ریاضی سرش نمی شه»؛ این دو برخورد انگیزه کودک برای درس خواندن را به شدت از بین می برد

- زمان خاصی را برای رفتن کودک به بستر تعیین کنید

شب ها زودتر کودکان را به بستر بفرستید. کودکان باید قبل از رفتن به مدرسه آمادگی کامل داشته باشند و این وظیفه برعهده والدین آنهاست.

2 - وداع را کوتاه کنید

صبح ها زودتر از خانه خارج شوید تا کودکان برای رسیدن به مدرسه استرس نداشته باشند. هنگام جدایی، کودک خود را به گرمی در آغوش بگیرید و ببوسید و سپس بلافاصله مدرسه را ترک کنید.

بیشتر کودکان از وداع های طولانی ناراحت می شوند. نگران نباشید معلم ها به خوبی می دانند که چگونه کودکان را آرام کنند. یادتان باشد کودکان به ندرت پس از جدا شدن از والدین شان، به گریه کردن ادامه می دهند.

اگر هنگام وداع قاطعیت داشته باشید فرزندتان «استقلال» را یاد می گیرد. وداع زمان مناسبی برای حرف زدن با معلم ها نیست. این کار را به زمان بهتری موکول کنید، زمانی که بتوانید با آرامش به مذاکره بپردازید.

3 - از کلاس فرزندتان دیدن کنید

با آموزگار فرزندتان صحبت کنید و از او اجازه بگیرید ساعاتی را در کلاس درس بگذرانید.

با این کار والدین کلاس درس را از نگاه فرزندشان و معلم او می بینند. در ضمن کودکان متوجه می شوند که والدین به سرنوشت آنها اهمیت می دهند و نگران شان هستند.

4 - در فعالیت های مدرسه شرکت کنید

برای انجام کارهای مدرسه داوطلب شوید. این کار به سود مدرسه است و مهم تر از آن به کودکان نشان می دهد که تحصیل مقوله ای ارزشمند می باشد.

5 - لباس های مناسبی برای فرزند خود در نظر بگیرید

اگر مدرسه فرزندتان اونیفورم خاصی ندارد لباس های مناسبی برای او در نظر بگیرید. لباس های تنگ یا بدن نما ابداً توصیه نمی شود. کودکان باید متوجه این مسئله شوند که مدرسه جای خودنمایی نیست و در آنجا فقط باید به تحصیل فکر کنند. لباس ها و کفش هایی را انتخاب کنید که کودک در آنها احساس راحتی کند.

6 - مراقب وسایلی که کودکان به مدرسه می برند باشید

اجازه ندهید فرزندتان اسباب بازی، بازی های ویدیوئی، وسایل الکترونیکی، و... را به مدرسه ببرد در غیر این صورت نمی تواند بر روی یادگیری تمرکز کند. به والدین توصیه می شود محتویات کیف فرزند خود را بررسی کنند.

7 - در صورت لزوم به عنوان وکیل فرزند خود وارد عمل شوید

نخستین وظیفه والدین این است که در انتخاب مدرسه فرزند خود دقت کنند. یک آموزگار خوب می تواند بسیاری از مشکلات را به شیوه ای حرفه ای و ماهرانه حل کند. البته گاهی لازم است والدین وارد عمل شوند. در این مواقع آنها باید به حرف های کودک و آموزگار خود به دقت گوش دهند و به دنبال یک راه حل فوری نباشند.

8 - برای فرزند خود فضای مناسبی برای انجام تکالیف مدرسه فراهم کنید

هر روز از فرزند خود بپرسید که باید چه تکالیفی را انجام دهد. محیطی آرام را برای او در نظر بگیرید تا بتواند تکالیف خود را به خوبی انجام دهد.

در صورت لزوم به راهنمایی فرزندتان بپردازید و از انجام تکالیف او مطمئن شوید. خواندن- برای بچه ها یا به همراه آنها- باید بخشی از برنامه شبانه باشد. شما می توانید برای کودکان کم سن و سال کتاب بخوانید.

کودکان بزرگ تر نیز می توانند گاهی کتاب بخوانند و گاهی به کتاب خواندن شما گوش دهند.

شما باید عشق به مطالعه را در فرزندتان نهادینه کنید.

اگر هر شب قبل از خواب برای کودکان کتاب بخوانید آنها قوه تخیل خود را به کار می اندازند و انگیزه زیادی برای خواندن پیدا می کنند.

9 - کودکان بیمار باید در خانه بمانند

در صورت مشاهده هرگونه علائم بیماری های مسری از فرستادن کودک به مدرسه خودداری کنید. بهتر است در این مورد با مسئولین مدرسه هماهنگ باشید ولی معمولا آبریزش از بینی، حالت تهوع و بیرون روی علائمی هستند که با مشاهده آنها کودک را باید در خانه نگه دارید. اگر والدین بیشتر مراقب باشند مدارس محیط سالم تری خواهند داشت.

از این امر مطمئن شوید که اولیای مدرسه شماره تلفن های شما را در اختیار دارند. در ضمن اگر کودکان شماره تلفن پدر و مادر خود را به خاطر بسپارند احساس امنیت بیشتری خواهند کرد.

10 - خوراکی های سالم و مغذی را برای فرزندتان آماده کنید

خوراکی های حاوی پروتئین و کربوهیدرات های پیچیده مثل هویج، پنیر، کلوچه خشک، آب میوه طبیعی، بوقلمون و میوه گزینه های بسیار خوبی هستند و انرژی مورد نیاز فرزندتان را فراهم می کنند.

11 - هنگام شام فرصت خوبی برای حرف زدن اعضای خانواده است

زمانی که اعضای خانواده بر سر سفره شام می نشینند فرصت خوبی است که والدین و کودکان در مورد روزی که گذرانده اند با یکدیگر حرف بزنند. والدین می توانند درباره مدرسه و مسائلی که برای فرزندشان پیش آمده از او سؤال کنند. باید هنگام صرف شام فضای گرم و صمیمانه ای حاکم باشد به طوری که اعضای خانواده احساس کنند پس از گذراندن روزی پرمشغله یک پناهگاه امن در انتظار آنان است.

توصیه های پایانی :

والدین نباید ترسی از معلم ها و اولیای مدرسه داشته باشند بلکه باید بتوانند به راحتی با آنها در مورد نگرانی های شان حرف بزنند.

والدین باید خود را با سیاست های مدرسه هماهنگ کنند.

با به کار بستن توصیه های فوق والدین می توانند نقش مهمی در روند تحصیل فرزند خود ایفا کنند و در ضمن کودکان به درس خواندن ترغیب می شوند و به نتایج بهتری دست خواهند یافت.

والدین نباید از یاد ببرند که هر چند کودک در دوران تحصیلی خود با معلم های زیادی سر و کار خواهد داشت ولی خود آنها برای او تأثیرگذارترین الگو خواهند بود.